Dag 1: maandag 17 september 2012

Vandaag was de eerste dag van onze zogenaamde Hoofddoekweek. Ik was de vorige avond bij Lisa blijven slapen. We konden dus gezamenlijk onze ochtend doorbrengen en onze verwachtingen voor de dag doorspreken. We zouden waarschijnlijk veel verbaasde, lacherige, maar hopelijk ook geïnteresseerde reacties krijgen. Om half acht ’s ochtends stonden we samen – in meer bedekkende kleding dan gewoonlijk – onze hoofddoeken om te doen.

Ja, en daar sta ik dan voor de spiegel met een hoofddoek. Ik zie mijn eigen gezicht, maar het is niet, zoals gewoonlijk, omkranst door mijn vertrouwde bruine haar. In plaats daarvan prijkt er nu een blauwe hoofddoek op mijn hoofd, die ik nu zelf (na lang oefenen) kan omdoen. Wat een onwennig gezicht.
En dan springen we net iets te laat op de fiets. Door de haast vergeet ik even hoe ik er nu uitzie. Een langsfietsende vrouw kijkt me net iets langer aan dan ik gewend ben. O ja, ik heb vandaag een hoofddoek op…

Het feit dat Lisa en ik opeens een hoofddoek dragen zorgt op school voor veel verbaasde blikken. Vooral in de drie VWO6-klassen, waar iedereen ons kent. De reacties zijn zoals verwacht: lachen, lang staren, vragen wat er aan de hand is, en af en toe galmt het woord: ‘Allah!’ door het domein. Iemand loopt zelfs een tijdje rond met een vest op zijn hoofd. In het mentoruur vertel ik op verzoek van mijn mentor aan de klas waarom ik nu een hijaab draag, dat het voor mijn profielwerkstuk is.
De reacties van de leraren zijn niet minder verbaasd dan die van de leerlingen, maar wel rustiger. Wel vraagt een leraar, die grappig denkt te zijn, voor de klas of ik me toevallig bekeerd heb vanwege de beledigende filmpjes over Mohammed, waar nu in Egypte zo’n oproer over is. Ben na de les naar hem toegegaan en heb tegen hem gezegd dat het niet erg tactvol was. Goed, het is voor mijn profielwerkstuk, maar hoe had ik me na zo’n opmerking gevoeld als ik inderdaad bekeerd was?
In de pauze kijken veel mensen ons na. Dat komt vooral omdat wij een nogal ‘witte’ school zijn; er dragen normaal gesproken maar twee mensen een hoofddoek (waaronder onze PWS-begeleidster). Vandaag was dat aantal, tot verbazing van veel mensen, opeens verdubbeld. 

Maar er zijn ook mensen enthousiast. Het leukst vind ik het als mensen vragen hoe zo’n hoofddoek nou eigenlijk zit en er daarna hun mening over geven. ‘Wat leuk dat jullie dit doen!’ en ‘Het is raar, maar het staat ook wel mooi.’ en ‘Vind je het erg als ik zeg dat ik dacht dat je een moslim was?’ zijn veel gehoorde uitspraken vandaag.

Na school fiets ik naar het winkelcentrum in Bilthoven om boeken op te halen bij de Bibliotheek. Onderweg kom ik een meisje tegen dat ook een hoofddoek draagt. Ze knikt me even toe en zonder er bij na te denken beantwoord ik haar glimlach. Pas een paar seconden later besef ik dat zij denkt dat er iets heel anders achter mijn hoofddoek schuilgaat dan een profielwerkstuk…

Ik moet toegeven dat ik me opgelucht voelde toen ik thuis, op mijn kamer,  mijn hoofddoek af kon doen. Mijn oren waren erg blij verlost te zijn toen ik de dikke haarband die ik onder mijn hoofddoek draag afdeed. Ik kijk in de spiegel en herken mezelf weer. Het is een heel intensieve, onwennige, maar ook leuke dag geweest.
Iemand vroeg vandaag aan me: ‘Hoe voel je je?’ Ik antwoordde zonder er bij na te denken: ‘Bekeken.’ Dit is natuurlijk helemaal niet de bedoeling van een hoofddoek. Maar het is eigenlijk ook geen wonder, als iedereen in je omgeving je gewend is als een oer-hollands meisje met loshangende haren.

Eerste spannende dag met een hoofddoek op school.