Spannende, spannende dag. Het begin van een week vol met verrassingen die her en der op de loer liggen. Het begon allemaal ’s ochtends toen de hoofddoeken en bedekkende kleding uitgezocht moesten worden, dit was nog een flink karwei omdat de hoofddoek niet matchte met het blouseje wat ik in mijn hoofd had (typisch meisjesprobleem). Toen ik eenmaal aangekleed en wel op de fiets zat, begonnen de verschillende reacties al op te lopen. Ook al merkte ik er niet heel veel van, ik werd toch op een andere manier aangekeken dan normaal. Het was erg vermakelijk om de mensen die opzichtig keken recht in de ogen aan te kijken, waardoor hun blik snel alweer ver van mijn hoofd verwijderd was.

Eenmaal op school aangekomen kwam de echte golf van reacties pas. Iedereen werd aan het denken gezet, vanwege het onbegrip dat zich van hen meester maakte. Veel mensen waren positief en nieuwsgierig naar het hoe en wat van de hoofddoek, veel waren ook lacherig en ik kreeg meerdere malen grappige vragen voorgeschoteld, zoals: “Ben je niet te laat voor je middaggebed?”. Hoewel ik dit persoonlijk als vrij onschuldig beschouw, moet ik me blijven bedenken dat het ook heel onrespectvol kan overkomen. Stel dat ik me serieus had bekeerd en ik kreeg dit soort reacties, hoe was ik er dan mee omgegaan? Iets voor in de discussie misschien?

Na een vermoeiende dag school was mijn dagprogramma nog niet ten einde. Zo moest ik nog langs de Roberto, de ijssalon waar ik werk, om ijs te halen voor morgen in de pauze. Ook daar ken ik iedereen, dus de reacties waren niet minder heftig dan op school. Het verschil was dat er ditmaal klanten bij stonden die mij nog nooit hadden gezien, of ook maar iets van mij af wisten. Hier heb je dan ook met pure reacties te maken. Het was heel simpel: je wordt even opgenomen, mensen nemen een paar seconden om er even over na te denken en dan is het klaar.

Mijn volgende agendapunt was een kort bezoekje aan de stad. Des te dichter je je naar het centrum beweegt, des te nonchalanter worden de reacties. Op maandagmiddag zijn er opmerkelijk veel moslima’s in Utrecht en geen van hen keek gek op als ik mijn mond opentrok of ze recht in de ogen aankeek. Ik was gewoon een meisje met een hoofddoek, punt. Het druiste dan ook totaal niet in tegen mijn verwachtingen dat er geen issue van werd gemaakt, want in de stad zie je alles en (bijna) alles wordt getolereerd.

Na het eten vroeg mijn moeder me of ik haar wilde helpen met het lopen van de nierstichtingcollecte. Voor de Nierstichting lopen wij al jaren, dus een probleem was het niet echt. Alleen, deze keer was het toch anders, met hoofddoek wordt je namelijk op een hele andere manier afgewezen dan als collectant met zichtbaar blond krullend haar. Niet zozeer botter, doch sneller en met minder woorden wordt je vriendelijk bedankt voor de moeite. Hoewel er ook een hoop mensen waren die heel gewoon geld in de bus deden en vrolijk een praatje maakten. Fascinerend was wel de verassing in ieders ogen als ze de deur opendeden en ik daar stond. De ogen sperden zich nog verder open wanneer ze merkte dat ik geen spoortje Arabisch accent liet vallen. Verder dan verassing was er geen enkele opmerkzaamheid.

Het was een vermoeiende, maar erg leerzame dag voor mij en ik geloof ook voor Femke. Ik heb erg veel steun gehad aan de gedachte dat ik er niet alleen voor stond en er gewoon als Lisa met mij werd omgegaan. Is dit project misschien niet geslaagd voor een verslag, dan is dat het zeker voor mijn persoonlijke ontwikkeling.