Na een dag vol van nieuwigheid, nieuwsgierigheid en onbegrip, was de tweede dag eigenlijk een stuk rustiger. De mensen die de dag daarvoor nog heel hectisch reageerden waren vandaag weer een beetje tot rust gekomen en er scheen zelfs iets als acceptatie in de lucht te hangen. Maar laat ik beginnen bij het begin.

Chagrijnig stapte ik vanmorgen op de fiets. Het regende dus de vraag van Femke hoe dat zou zijn om de hele dag met een nat hoofd rond te lopen, was meteen weer beantwoord. Het ging prima, op een of andere manier zijn die stoffen zo licht dat het heel makkelijk opdroogt en voor de eerste pauze liep ik dan ook weer met een droog hoofd door de school.

In de NLT-les werd er, na vraag van een van mijn klasgenoten, klassikaal besproken hoe ons project als spot tegenover de Islam zou kunnen worden gezien. Er werd gevraagd of dat niet respectloos zou worden opgevat, dit is echter totaal niet aan de orde, want, hoewel ik het niet altijd eens ben met de voorschriften van de Islam, heb ik er ontzettend veel respect voor en vind het dan ook een prachtige cultuur. We dragen een hijaab niet als een verkleedpartijtje, maar puur om voor onszelf en anderen de kant van een moslima te belichten.

De verwarring werd alleen maar groter toen we met gym zonder hoofddoek verschenen, maar ja, met een stugge lap om je nek is het heel moeilijk gymmen, dus hebben we samen met Sara (onze PWS-begeleidster en tevens hijaab-draagster) kortgesloten dat we onze principes in dit geval even aan de kant zouden zetten. En dat was maar goed ook, want in tien minuten een zakje chips eraf trainen, wordt opeens heel veel plezieriger bij de gedachte een vrij hoofd te hebben.

Tegen de avond begaf ik me naar mijn laatste agendapunt: oppassen op kinderen van 6, 4 en 1,5. Het leek me interessant om te kijken hoe kinderen nou zouden reageren, dus ik had expliciet gevraagd niks aan de kinderen te vertellen. Bij aankomst kwam de eerste me al tegemoet rennen. Daan (4) had geen sjoege en vroeg meteen of ik mijn gekke stemmetje kon opzetten. Toen Quinten (6) mij zag was zijn reactie toch net iets anders dan die van zijn broertje, een fronsende blik en een ik-weet-niet-wat-ik-moet glimlach. Later vroeg hij: ‘Waarom heb jij die doek op je hoofd?’. Ik heb er verder een halfuur geprobeerd het uit te leggen, maar heb het op een gegeven moment maar opgegeven, omdat het voor hem onbegrijpelijk was waarom je een doek op je hoofd zou doen als het niet voor de regen was. Praktisch kind. Dus dit keer was het mijn beurt om te accepteren, zoals vandaag al zo velen hadden gedaan.